Тақрибан дар дурии 20 км аз шаҳри Хуҷанд яке аз минтақаҳои истироҳатии вилояти Суғд – обанбори Қайроққум ҷойгир шудааст. Ин кӯли сунъи солҳои 50-и асри XX барои ҷойгиркуни дар он НБО ва танзими даровардани оббарои Сирдарё сохта шуда буд. Аҳолии маҳаллӣ, ки ба баҳру уқёнусҳои ҷаҳон баромад надоранд, онро “Баҳри Тоҳик” меноманд.
Қиёсан обанбори Қайроққум хеле ҳам бовиқор ба назар менамояд: дарозиаш 55 км, бараш 20 км, чуқурии бештараш 25 метр ва ҳаҷми умумии обаш 4.2 км3-ро ташкил медиҳад. Дарозии сарбани об 1205 метр буда баландиаш 32 метр мебошад. Ғайр аз он дар зимистонҳои сард обанбори Қайроққум метавонад ях бандад, дар тобистон бошад ҳарорати ҳаво ва сатҳи баҳр то 30-35 дараҷа гарм мешавад.
Кӯли сунъи сабаби ба вуҷуд омадани экосистемаи нав дар ин минтақа гардид: баҳр бо моҳиҳои сайди бой гардиданд (шӯртан, зағорамоҳӣ, лаққамоҳӣ, суфмоҳӣ, симмоҳӣ ва ғайра), инчунин дар ин ҷо таваққуфгоҳи паррандаҳои муҳоҷир, ки аз Осиё ба Ҳиндустов ва дигар мамлакатҳо сайр мекунанд, ташкил гардидааст. Обанбори Қайроққум, дар давоми 70 соли мавҷудияташ ба минтақаи оммавии дамгирӣ табдил гардидааст. Саросари соҳили он шифохонаҳо, минтақаҳои истироҳатӣ ва лагерҳои кудакона ҷойгир шудаанд. Ин ҷои мумтозе барои оббозию шиноварӣ ва моҳигирӣ мебошад.
